Ik moet denken aan Bodhidharma, die Zen naar China heeft gebracht... De keizer was naar de grens gekomen om hem te ontvangen en als het niet Bodhidharma maar iemand anders was geweest, had de keizer hem meteen laten onthoofden want hij gedroeg zich hoogst ongemanierd. De keizer had honderden tempels laten bouwen en duizenden boeddhabeelden laten vervaardigen. Duizend geleerden waren onafgebroken aan het werk om de woorden van Boeddha uit het Pali in het Chinees te vertalen en voor rekening van de keizerlijke schatkist werden tienduizend boeddhistische monniken onderhouden. Hij had heel wat gedaan om China te bekeren tot het boeddhisme. Kennelijk dacht hij dat dit wel gewaardeerd zou worden en daarom zei hij: `Ik heb dat allemaal gedaan. Wat denkt u, welke verdienste heb ik me daarmee verworven?
Bodhidharma zei: `Verdienste? Idioot!´ en dat ten overstaan van de hele hofhouding want die was met de keizer meegekomen. Even was het stil. Toen zei hij: `U gaat regelrecht naar de hel.´
De keizer snapte er niks van. Hij zei: `Ik begrijp niet waarom u zo kwaad bent.´ Bodhidharma antwoordde: `U bent bezig het levende woord om zeep te helpen en u geeft geleerden te eten die niets bijdragen aan het bewustzijn van de mensen. En dan hebt u ook nog het lef te vragen of u niet iets geweldigs aan het doen bent? U zult branden in de hel!´
De keizer dacht bij zichzelf: `Hoe ontsnap ik aan de greep van deze vent? Ik ben in een leeuwenkuil terechtgekomen en nu is het moeilijk om eruit te komen...´ De keizer ging terug en Bodhidharma bleef in de heuvels even buiten de grens met China wonen. Hij zat in een tempel negen jaar met zijn gezicht naar de muur gekeerd. Hij zei: `Met mensen praten die niets begrijpen is alsof je tegen de muur praat. Maar bij een muur heb je tenminste nog de troost dat het een muur is. Ik zal me pas omdraaien als ik merk dat er iemand gekomen is die het waard is te mogen luisteren naar het levende woord.´
Negen jaar is een lange tijd maar eindelijk verscheen op een morgen de man. Hij zei: `Luister, ik denk dat ik degene ben op wie u wacht.´ Om dat te demonstreren kapte hij met zijn zwaard een van zijn handen af, gooide de hand in de schoot van Bodhidharma en zei: `Draai u naar mij om, anders hak ik mijn hoofd af en bent u daarvoor verantwoordelijk.´
Bodhidharma draaide zich meteen om. Hij zei: `Zo is het genoeg. Dit is voldoende bewijs dat je net zo gek bent als ik verlang! Ga zitten. Je hoeft je hoofd niet af te hakken. We moeten er iets mee doen. Je gaat mijn opvolger worden.´ Een man die zijn hand afhakt enkel om het bewijs te leveren dat het hem ernst is met zijn zoektocht... en Bodhidharma twijfelde er geen moment aan of die man zou zich ook onthoofd hebben als hij zich niet had omgedraaid. Hij zou geheel onnodig de verantwoording moeten dragen voor de dood van een man en nog wel zo´n prachtige, dappere man ook. En die man was ongetwijfeld de opvolger van Bodhidharma.
Maar wat er tussen die twee gebeurde, niemand weet het. Geen enkel woord viel er. Bodhidharma draaide zich alleen naar hem toe, vroeg hem plaats te nemen, keek in zijn ogen... er viel sneeuw en overal rondom was het immens stil. Niet één vraag werd er gesteld en niet één antwoord gegeven. Maar iets moet er zijn overgekomen, anders zou Bodhidharma hem niet als zijn discipel hebben uitgekozen.
